تیم منتخب این فصل لیگ برتر انگلستان از نظر سایت گل

سایت گل این 11 ستاره را شایسته حضور در تیم منتخب سال ارزیابی کرده است. طبیعتا چلسی به دلیل قهرمانی نفرات بیشتری در این تیم دارد

دروازه‌بان: جو هارت (بیرمنگام سیتی)

مانند همیشه دروازه‌بانان خوبی در لیگ برتر پیدا می‌شدند که از بین آنها یکی را انتخاب کنیم؛ ثبات و استمرار هارت او را فراتر از په‌په رینا (که درخشش او قابل انتظار بود)، ادوین فان‌درسار، مارک شوارتزر و براد

فریدل قرار می‌دهد.

مدافع راست: برانیسلاو ایوانوویچ (چلسی)

مدت‌هاست مدافع راستی در لیگ برتر ندرخشیده، تا حدی که مدافع راست موقت چلسی توانست بهترین گزینه برای این پست شود. او از زمره بازیکنانی است که بیشترین پیشرفت را در لیگ داشته‌اند؛

قوی و تاثیرگذار است و کارایی او در حمله دارد مرتبا بیشتر می‌شود.

مدافع میانی: ریچارد دان (استون ویلا)

مدت‌ها بهترین بازیکن منچسترسیتی بود، اما پس از آن که در نهایت تعجب یک فصل بد را گذراند، سرانجام به او اجازه رفتن داده شد. به نظر می‌رسید او دوران اوج را پشت سر گذاشته، اما باشگاه جدیدش

تفاوت را رقم زد. الکس و نمانیا ویدیچ هم می‌توانستند انتخاب شوند، اما دان نقش فرمانده خط دفاعی مستحکم استون ویلا را داشت و به همین دلیل برگزیده شد.

مدافع میانی: مایکل داوسون (تاتنهام)

انرژی و قدرت بدنی را به اجرا درآورد و تبدیل به رقیبی سرسخت برای تیم‌های روبرو شد. لدلی کینگ پیشرفت خوبی داشت، اما داوسون در تمام فصل عالی بود و انسجامی را به خط دفاعی تاتنهام بازگرداند

که سال‌ها گم‌شده این تیم بود. آیا تفاوتی که او رقم زد باعث شد تاتنهام چهارم شود؟

مدافع چپ: پاتریس اورا (منچستر یونایتد)

وقتی اشلی کول در یکی از بهترین دوران‌های زندگی ورزشی‌اش بود که دچار مصدومیت شد. اورا هم فوق‌العاده بود و او هم در خط دفاعی حضور داشت که اغلب بازیکنانش مرتبا مصدوم می‌شدند. او

همچنان قدرت فوق‌العاده خود در این پست را به نمایش می‌گذارد، ضمن آن که از استقامت بسیار بالایی هم برخوردار است.

بال راست: کریگ بلامی (منچسترسیتی)

کارلوس توز بهترین بازیکن منچسترسیتی بود و بلامی تاثیرگذارترین آنها. او اغلب فصل را در کناره‌ها و دور از پست تخصصی‌اش گذراند، اما تلاش‌های فداکارانه او، استقامت فوق‌العاده‌اش، تکنیک عالی‌اش و

غریزه هم‌چنان قدرتمند گل‌زنی‌اش باعث شد نفرت از او کار دشواری شود. تعجب نکنید! دیگر به سختی می‌توان از او متنفر بود.

هافبک میانی: فرانک لمپارد (چلسی)

یک فصل دیگر و یک آمار گل‌زنی خیره‌کننده دیگر. این بار او با وجود شروع آرامی که داشت، بسیار زهردار بود. بازی بی‌نقصش مانند همیشه دست کم گرفته شد و مانند همیشه به کار چلسی آمد. رفتار او

در بدترین دوران چلسی در این فصل نشان می‌دهد که شخصیت و کیفیت او به عنوان یک بازیکن حرفه‌ای چگونه است.

هافبک میانی: سسک فابرگاس (آرسنال)

مصدومیت پایان فصل او را نابود ساخت و پایان فصل آرسنال را هم ویران کرد. فابرگاس در چند ماه اول فصل بسیار عالی بود و حتی بعد از آن هم به بازی در بالاترین استاندارد ادامه داد تا این که دچار

شکستگی پا شد.

بال چپ: فلوران مالودا (چلسی)

با نمایش‌های جذابی که در چلسی داشت انرژی، قدرت و مهارت‌های بی‌پایان خود را نشان داد و گل‌های فراوانی هم ساخت و زد. ثبات مالودا باعث شد او را به لوکا مودریچ و گرت بیل ترجیح دهیم، بازیکنانی

که در مقاطعی بیشتر درخشیدند اما درخشش آنها دائمی نبود.

مهاجم: دیدیه دروگبا (چلسی)

انگار باید در پایان هر فصل بنویسیم که کسی را با دروگبا نمی‌توان مقایسه کرد. قدرت، دریافت توپ و تمام‌کنندگی او به نحوی است که مدافعان حریف کاری از دستشان برنمی‌آید. او در تمام فصل نرخ بالای

گل‌زنی خود را حفظ کرد و از بازیکنانی مانند دارن بنت و جرمین دفو که فراتر از حد خود ظاهر شدند بهتر بود.

مهاجم: وین رونی (منچستر یونایتد)

با تمام این حرف‌ها باید گفت که رونی را باید بازیکن فصل دانست. توز را در نظر بگیرید و او را به مراتب بهتر کنید تا به رونی برسید. یا به این فکر کنید که بازیکنی مانند فابرگاس در خط حمله قرار گرفته؛ البته

رونی هم مانند فابرگاس مصدوم شد، هر چند مصدومیت او کوتاه‌مدت‌تر بود. گل‌های بسیاری زد و در تمام فصل عالی بود و تعداد پاس‌هایش شگفت‌انگیز بود. او در اوج بازی خود قرار دارد... آیا بازی او از این

هم بهتر می‌شود؟